Maandag 25 oktober, 9u27. Terwijl we aan de Soedanees-Ethiopische grens wachten op de ambtenaren van dienst die al meer dan een half uur aan hun “thee-pauze” bezig zijn, komen plots drie bekende gezichten onze richting uitgereden. Het zijn de Duitsers Jacob, Max en Bernd die samen met ons op de overzetboot tussen Egypte en Soedan zaten. Snel geef ik hen de nodige bureaucratische aanwijzingen voor het vervullen van alle douaneformaliteiten die deze grenspost voor ons in petto heeft. Ondanks onze inmiddels uitgebreide ervaring is het overschrijden van een Afrikaanse landgrens is nog steeds een overwinning, maar deze keer zou het allemaal nogal moeten meevallen. Zowel het papierwerk aan de Soedanese als de noodzakelijke stempels aan de Ethiopische grens staan in ons roadbook immers vermeld als “snel, efficiënt en vooral: gratis!”. En inderdaad, hooguit anderhalf uur na aankomst ziet het er naar uit dat we de papiermolen erop zit. Hoera!
Helaas, terwijl we terug naar de auto lopen, komt er iemand zeggen dat er sinds twee weken een nieuwe wet is met betrekking tot het afstempelen van het Carnet de Passage. Ik vertrouw de man voor geen haar en vraag of de mens in kwestie kan bewijzen dat hij officieel is. Op mijn verzoek haalt hij een klein verfrommeld boekje boven. Ja, en wat dan? Van het Ethiopische schrift begrijp ik geen letter en ik betwijfel of het boekje niet gewoon een Ethiopische identiteitskaart is... “Laten we toch maar even gaan zien”, stelt Francis voor. Enigszins tegen mijn zin, stappen we uit en volgen de man. Nadat hij ons naar één of andere bouwvallige container heeft geloodst die achter wat winkeltjes verscholen ligt, volgt een warrig gesprek in slecht Engels. “New regulations, sir. We need 15.000 US dollar warranty for your car. Or maybe you ask embassy paper.” Ik geloof er niks van. Tenslotte zitten we in Afrika en had menig persoon mij gewaarschuwd voor al dan niet officiële of beroepsmatige afpersers. Niet met mij, niet nu. “We zijn hier weg, Francis. We volgen gewoon ons roadbook en laten ons Carnet afstempelen in de volgende grote stad”. Geïrriteerd lopen we in versnelde pas terug naar de auto. Terwijl we de auto achteruit rijden, komt de man achter ons aangelopen. “You, stop stop stop!”. Tevergeefs: ik heb geen zin om nog meer tijd te verliezen of baksheesh te betalen voor één of andere verzonnen wet en rij zonder achterom te kijken weg. Twee kilometer verder stoppen we snel langs de kant van de weg om een bericht te sturen naar de drie Duitsers. “Anders vallen ze die waarschijnlijk ook nog lastig”, meld ik aan Francis. Geen half bericht later staat er plotseling een zwaar bewapend politie-eskadron met acht militairen langs onze auto. “You! You are arrested! Arrested you! Go back. Go back!”.
