Goed nieuws: met het nodige zwarte geduld en na alweer een dag zonder elektriciteit is Bram er intussen in geslaagd ook 51 foto's online te zetten van het dagdagelijkse leven in Igunga waar hij intussen ruim zes weken verblijft. Je ziet het meteen: de Defender komt er goed van pas!

Maandag 25 oktober, 9u27. Terwijl we aan de Soedanees-Ethiopische grens wachten op de ambtenaren van dienst die al meer dan een half uur aan hun “thee-pauze” bezig zijn, komen plots drie bekende gezichten onze richting uitgereden. Het zijn de Duitsers Jacob, Max en Bernd die samen met ons op de overzetboot tussen Egypte en Soedan zaten. Snel geef ik hen de nodige bureaucratische aanwijzingen voor het vervullen van alle douaneformaliteiten die deze grenspost voor ons in petto heeft. Ondanks onze inmiddels uitgebreide ervaring is het overschrijden van een Afrikaanse landgrens is nog steeds een overwinning, maar deze keer zou het allemaal nogal moeten meevallen. Zowel het papierwerk aan de Soedanese als de noodzakelijke stempels aan de Ethiopische grens staan in ons roadbook immers vermeld als “snel, efficiënt en vooral: gratis!”. En inderdaad, hooguit anderhalf uur na aankomst ziet het er naar uit dat we de papiermolen erop zit. Hoera!
Helaas, terwijl we terug naar de auto lopen, komt er iemand zeggen dat er sinds twee weken een nieuwe wet is met betrekking tot het afstempelen van het Carnet de Passage. Ik vertrouw de man voor geen haar en vraag of de mens in kwestie kan bewijzen dat hij officieel is. Op mijn verzoek haalt hij een klein verfrommeld boekje boven. Ja, en wat dan? Van het Ethiopische schrift begrijp ik geen letter en ik betwijfel of het boekje niet gewoon een Ethiopische identiteitskaart is... “Laten we toch maar even gaan zien”, stelt Francis voor. Enigszins tegen mijn zin, stappen we uit en volgen de man. Nadat hij ons naar één of andere bouwvallige container heeft geloodst die achter wat winkeltjes verscholen ligt, volgt een warrig gesprek in slecht Engels. “New regulations, sir. We need 15.000 US dollar warranty for your car. Or maybe you ask embassy paper.” Ik geloof er niks van. Tenslotte zitten we in Afrika en had menig persoon mij gewaarschuwd voor al dan niet officiële of beroepsmatige afpersers. Niet met mij, niet nu. “We zijn hier weg, Francis. We volgen gewoon ons roadbook en laten ons Carnet afstempelen in de volgende grote stad”. Geïrriteerd lopen we in versnelde pas terug naar de auto. Terwijl we de auto achteruit rijden, komt de man achter ons aangelopen. “You, stop stop stop!”. Tevergeefs: ik heb geen zin om nog meer tijd te verliezen of baksheesh te betalen voor één of andere verzonnen wet en rij zonder achterom te kijken weg. Twee kilometer verder stoppen we snel langs de kant van de weg om een bericht te sturen naar de drie Duitsers. “Anders vallen ze die waarschijnlijk ook nog lastig”, meld ik aan Francis. Geen half bericht later staat er plotseling een zwaar bewapend politie-eskadron met acht militairen langs onze auto. “You! You are arrested! Arrested you! Go back. Go back!”.

Kloppen... meestal klopt het niet. Als alles altijd klopte zouden we allemaal hoogbegaafd geboren worden uit liefhebbende ouders. We zouden een onbekommerde jeugd doorbrengen in een kasteel en afstuderen met grootste onderscheiding en van de ene goedbetaalde, zinvolle job naar de andere hoppen. Bij toeval zouden we die ene partner tegenkomen die ons begrijpt, bemint en bewondert. En net na onze honderdste verjaardag zouden we sterven, omringd door allen die ons dierbaar zijn.

Als alles klopte, bestond er zelfs een hemel, waar we daarna tot in de eeuwigheid nog een groter geluk zouden beleven, van een orde die we ons nu nog niet eens kunnen voorstellen. Ik hoef je niet uit te leggen wat er allemaal fout kan gaan met zo'n ambitieus project. Er is een wet die zegt: als er iets fout kan gaan, zal het ook fout gaan.

Daarom is het ook zo ongelooflijk verheugend als eens in de zoveel jaar, onaangekondigd en tegen alle verwachtingen in, iets van begin tot einde klopt; zoals dit project. Een bijna onmogelijke financiering en preparatie van Jeep (en toebehoren) rond krijgen op enkele maanden - een traject van 15.000km, waarvan meer dan 1.000km op onverharde gravel of zand, afleggen zonder noemenswaardige technische problemen - door steden navigeren, zonder verkeersregels - probleemloos door woestijn op GPS-navigatie, door rebellengebied, zonder één overval - 1001 accidenten kunnen vermijden - ondanks administratieve vertragingen in Caïro en in niemandsland tussen Soedan en Ethiopië toch op tijd aankomen in de missiepost - de vlucht terug zonder vertraging, het vliegtuig wordt niet gekaapt en het boort zich niet met geweld in een groot appartementsgebouw... (als nu ook nog het slotverslagje van de laatste dagen afgeraakt, dan is de puzzel omzeggens 101% volledig). Vandaar ook een gemeende DANK aan iedereen, die rechtstreeks of onrechtstreeks meegewerkt heeft aan de realisatie van deze droom en niet in het minst aan mijn 'compagnon-de-route-van-63-dagen', BRAM!

En dan, na twee maand en half, terug thuiskomen, de septische put en de diepvriezer stukgegaan, een dierbare oma is overleden,... 't Licht gaat terug aan, de film is uit, back to reality; jammer, het had zo mooi kunnen zijn. Zou dat van die hemel later ook nog tegenvallen?

Maar even, heel even toch, heeft het allemaal geklopt.

Francis